Gazakip

Als twitterloze zonderling ben ik voor mijn nieuwsgaring aangewezen op het oeroude medium radio:

'De Gaza is volledig afgesloten'
'Er is een bezorger van KFC actief'
'De kip is meestal al koud als hij aankomt'

Ik vraag me dan eerst af wanneer 'Gazastrook' of 'Gazastad' officieel veranderde in 'Gaza'. Wat ook opviel was dat de nieuwslezer niets zei over 'bezetter' of 'terrorist'. Dit ging schijnbaar louter om eten dat koud werd in een afgesloten gebied.

Al wachtend voor een open brug -elk land kent zijn eigen manier van afsluiten- fantaseerde ik verder over hoe zou dat zijn: kipnuggets bestellen vanuit een belegerde stad. Waar zou ik de koerier, die via ondergrondse gangen mijn huis vindt, van betalen? Zou de bezorger het eventuele geld dat hij geeft bij blokkades van Hamas, of aan Egyptische of Israëlische agenten, in de prijs verdisconteren? En waarom bestellen mensen eigenlijk geen levende kip die eitjes legt? Of misschien dóen ze dat wel, maar heet dat geen nieuws.

En dan die náám 'KFC', dat kan toch niet lekker zijn? Het klinkt een beetje als JFK of JSK. Eet smakelijk, mensen. Maar ik oordeel vast weer te snel. Want ik at er nog nooit. In KFC. In Gaza trouwens ook niet. Wel in het naastgelegen Ashkelon, dat er vlak boven ligt, een andere stad uit de oudheid. Ik vierde daar zelfs mijn achtste verjaardag. Maar deze week was ik op een ander feestje. In een ander Arabisch gebied. Zo'n vijfduizend kilometer westwaarts. Waar ik geen kip at, maar lam.