Eisinga, Odysseus en lasergamen

Zondagmorgen zeven uur. De wekkerradio brengt Telemann ten gehore. Half slapend roep ik naar Leo dat hij beter nu al kan ontbijten om straks niet met een volle maag te hoeven trainen. De buitendeur piept, Frans komt binnen met zijn vriendin. Ze schuifelen schuldbewust langs mijn openstaande slaapkamer. Mijn 'goodmorning' wordt beantwoord met hun  'goodevening'. Ik krijg mijn fietssleutel retour. Als ik de blote voetjes van Kees over de gang naar de badkamer hoor trippelen, sta ik op.

Frans en zijn meisje slapen hun roes uit, Leo vertrekt naar training, Kees en ik ontbijten. Beschuit met aardbeien, versgeperst sap en warm Arabisch brood met kaas en rucola. Wat hebben we het goed. In mijn achterhoofd spookt Kees' kinderfeestje dat nog niet is gevierd. Hij wil graag lasergamen. Ik niet. Maar papa vindt het wèl goed, zo beweert zoonlief. Al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat dit onder de noemer 'hoe speel ik mijn ouders tegen elkaar uit' valt. Ook bij ouders loeren de gevaren van het gescheiden zijn. Want wie wil er nu onderdoen voor de ander?

Treinen hebben tegenwoordig namen. 'Eise Eisinga' dendert voorbij. Ik maak van de gelegenheid gebruik en vraag zo neutraal mogelijk of het door deze Eisinga bedachte planetarium wellicht een alternatief is voor lasergamen. Maar Kees kent het al. Hij begint een verhandeling over de baan van Jupiter en hoe Eise probeerde de mensen te overtuigen dat de planeten die op elkaar leken te botsen, dat niet zouden doen. Hij bouwde een echt werkend planetarium. Van zilver en goud. Dat hij vervolgens aan de burgemeester verkocht om te zorgen dat het niet ten onder ging. En dat hij er maar liefst één gulden per spijker voor kreeg en dat....
.... de rest vergat ik.
Ik vroeg Kees of het Eise was gelukt om de mensen te overtuigen. "Sommige wel, sommige niet", zei hij. 

Na een zondagsknuffel zetten we het gesprek voort op de bank. Daar maakten we een nog grotere sprong terug in de tijd. Naar Odysseus. Er was weliswaar geen trein met die naam, maar toch een directe aanleiding, want we zijn vandaag uitgenodigd voor een toneelstuk over de reis van deze Griekse held.

En aangezien ik net zo weinig afweet van de Odyssee als van sterrenkunde (mij kun je alles wijsmaken), heb ik het verhaal maar even opgezocht. Ik ken geen betere manier om kennis te laten beklijven dan door er over te vertellen. Dus hoorde Kees over een man die deed alsof ie gek was door zout te zaaien en over het paard van Troje vol soldaten. De cyclopen en sirenes bewaar ik wel voor een andere keer. Kees zou het zelf trouwens anders hebben aangepakt dan Odysseus, hij had de Trojanen liever gevangengenomen dan uitgemoord, want hij is naar eigen zeggen niet zo goed in doden.

Ik denk dat het toch lasergamen wordt. Lekker dom.

Maar nu gaan we eerst naar Odysseus.