Over prachtige piastrelle en een meerman

'Syracuse' of 'Concordia', heten de schepen die het Eemskanaal bevaren waar ik de laatste weken dagelijks langs rij. Alsof ze met hun exotische namen de regenzomer willen bezweren. Soms zie ik, achter de rij populieren, heel traag een auto achteruit rijden. Die staat dan op het dek. De schipper of zijn hulpje spuit intussen het dek schoon. De rest van het schip gaat, mits beladen, schuil achter de dijk.

Als de kolossale Triton moet uitvaren, fungeert die als een soort bloedprop voor de Groningse verkeersaders. Alles loopt vast. Ik maak dan van de gelegenheid gebruik om opbeurende berichtjes naar Italië te sturen of wegwerkers op de foto te zetten. Hiernaast, onder het viaduct op de ring bij Beijum, lijkt het wel of ze tegeltjes plakken.

Gistermorgen, toen de brug na lang wachten weer openging, hield ik bij het optrekken angstvallig de dure designwastafel vast, die naast me op de bijrijderstoel lag te glimmen. Het was een showmodel. Dus zat er geen doos omheen.

Achterin lag de vierde zak tegellijm en een extra doos tegels. De andere twintig pakken piastrelle had ik al in de nieuwe douchehoek gelijmd. En om het kruipluik, en op het muurtje, en op de vloer, om de steunvoet van de bint. Of 'gebint' zoals de klant het noemt. Ook een mooi woord. Mijn handen tintelen er nu nog van.

Om een uur of vijf, toen ik tegen de klippen op de laatste piastrelle plakte, vloog er plotseling een zwaluw in de badkamer. Ik kon hem niet redden. Niet alleen zou ik het beestje de stuipen op het lijf jagen, hij fladderde toch al paniekerig tussen de dozen voegmiddel tegen het venster, maar ik zou er ook voor over mijn net gelegde tegelvloer moeten lopen.





Ik vond het een mooi soort symboliek. Net nu ik zo lyrisch over die rondini (zwaluwen) had geschreven. En Selma me nog wat had bijgeleerd over deze mooie vogels, kwam zo'n beestje me even groeten. Gelukkig vloog het gauw weer naar buiten, de regenachtige velden in.


Wat ik ook zo fijn vond was dat ik, toen ik met een nieuwe emmer lijm op mijn knieën in de douche plaatsnam, opeens las wat er met potlood op de tegels stond geschreven. Op de foto is nog maar met moeite te lezen: 'Prachtig Lehti, ga zo door!' Dat maakt dit soort werk weer mooi. En de zere knieën en mijn met grijs geplamuurde vingernagels de moeite waard.



Die laatsten pasten ook mooi bij mijn parelmoeren teennagels. Die ik 's avonds in mijn Marokkaanse slippertjes had gestoken. Blote voeten. Brrrr. Gelukkig knetterde er op het schoolfeest waar ik heenging ook een vuurtje. Waar ik naast ging zitten om me te warmen. En toen een zak satéprikkers en witte en roze schuimpjes in mijn hand kreeg gedrukt. Gelukkig kwamen er geen lijmresten aan de marshmallows die ik op de stokjes prikte. Een taak waarvan ik me samen met de meester kweet. Op een stukje stronk van de gevelde kastanje.

Het is af. Nu nog voegen. En de bint afwerken, douchestang monteren, wc-pot plaatsen, kruipluik op hoogte maken, kranen ....ach, maandag gaan we weer verder.


Eerst ga ik in het Stadspark mijn tent testen op waterdichtheid. Te ere van een kersvers bruidspaar.
Zij klust ook. Ze kwamen dansend de trouwzaal binnen. Mooi was dat.

Ik weet intussen ook waarom de triton zo heet. Dat schijnt de zoon van de Griekse zeegod Poseiodon te zijn. Half vis, half mens. Een meerman dus. Een betere benaming bestaat niet. 

Goed weekend mensen.