Het idee om haar als lezer aan te duiden is wellicht wat aanmatigend. Want ze was in de eerste plaats schrijfster, scheepskok, spijkerschriftdeskundige, moeder, vriendin, musicus en nog heel veel meer.
Om eerlijk te zijn, haar uitbundige lach, heb ik bij haar moeten fantaseren. Want ik kende haar alleen online. Zo ook Zilvertje, die tot haar spijt pas een dag later hoorde van Selma's noodlottige val. Ik zelf las het tien maanden later. En schaam me een beetje. Maar misschien moet het een troost zijn. En blijk ik toch minder verslaafd aan internet dan ik soms vrees. Of, zoals Selma zelf het in één van haar laatste logjes schreef:
"Mijn blog staat al een tijdje stil.
Niet omdat ik dood ben, maar omdat ik meer en meer wil leven in het echte leven.
Zoals voorheen. Zoals sinds mensenheugenis.
Dat is: praten met de buren, koken voor vrienden, lief zijn voor geliefden.
Zonder elektronica. Gewoon, gezellig.
Het zou een slogan kunnen zijn van een reclamebureau:
Nieuw! Menselijk contact! Echt zijn. Probeer het ook eens."
Dat zou er van komen. Dat contact. Ze mailde me een uitnodiging om met mijn jongens langs te komen in IJmuiden:
"Gelukkig hebben we op het Forteiland twee keer per jaar vrij bezoek voor familie en vrienden van vrijwilligers, dus dan kom je toch in oktober? Ik houd je op de hoogte. Leuk om je dan te ontmoeten. Je bent een van de weinige geesten op de diverse blogs door wie ik nogal een beetje veel geïmponeerd ben, eigenlijk."
Groetjes,
Selma
Dat laatste maakte indruk op me. Vooral omdat zij zelf columnist was bij Trouw, voor Opzij had geschreven en voor de bibliotheek voor de Nederlandse letteren. (De goden hebben hun getal)
Was het mijn schrijfstijl? doelde ze op de inhoud? of beide? En zou 'imponeren' wel positief bedoeld zijn? Ik weet het niet. En kan het niet meer vragen. Selma Schepel overleed op 22 november 2015, na een fietsbotsing. Ze werd zesenzestig jaar oud. Vijfenvijftig jaar eerder overleed Selma's eigen moeder op haar zevenenveertigste, bij een autobotsing. Hier schrijft ze het indrukwekkende verhaal van haar moeder. Die via Japan, Michigan en Finland in Hilversum terecht kwam.
............deel 2 ...............
Ik schrok me destijds een hoedje. Eert las ik van het fietongeval bij Hoorn en dan denk ik niet direct aan Selma, die voor mij in IJmuiden woornde. Al eerder was ze helaas getsopt met bloggen en via een krantenartikel begreep ik dat ze naar haar dochter was verhuisd, idd bij Hoorn. Zoals bij veel bloggers was er een wederzijdse waardering. We deelden o.m. het zwerfafalrapen en ik vond haar foto's van IJmuiden erg mooi. In het NHD/Kennemerland stond een mooi stuk: http://www.noordhollandsdagblad.nl/stadstreek/kennemerland/article27582767.ece/Selma-Schepel-veelzijdige-en-stoere-vrouw-overleden?lref=SR_4
BeantwoordenVerwijderenHet heeft me zo geraakt. Mooi stuk.
BeantwoordenVerwijderenLieve Ximaar en zilvertje, dank jullie wel en ik hoop dat we haar laatste motto dat ze online op haar blog plaatste kunnen voortzetten. Ook al al is dat online niet zichtbaar:
BeantwoordenVerwijderen'Praten met de buren, koken voor vrienden, lief zijn voor geliefden.'
Een fijn dag voor iedereen die hier verzeild is geraakt.
(Lees vooral ook het verhaal over haar moeder. Blijft bijzonder)