Wat is er weg?

Het Martiniziekenhuis, waar Leo in 2001 werd geboren, gaat tegen de vlakte. Dat wil zeggen, de locatie aan de van Ketwich Verschuurlaan. Want het ziekenhuis zèlf heeft een nieuwe jas gekregen. Even verderop. Met veel licht en ruimte en glas en kunst. Of het er inhoudelijk op vooruit is gegaan weet ik niet. In die februarinacht kwam een lieve nachtzuster kijken hoe het moeder en kind verging. Ik vreesde dat ze het niet goed vond dat ik Leo bij mij in bed had genomen. Want alleen na goedkeuring van de drie andere kraamvrouwen had hij bij mij 'op zaal' gemogen. 'Het is zo koud, misschien moet hij een kruik' vroeg ik schuldbewust. 'Ach,' lachtte ze 'jíj bent toch zijn kruik.'

Een dag eerder, kermend bovenaan de trap, verzuchtte ik wie zo'n kwelling toch ooit bedacht kon hebben. Halsoverkop moest ik naar het ziekenhuis. De Groningse verkeersdrempels leken op slag een meter hoog. Met weeën in een auto is geen pretje. Een kwartier nadat ik in de rolstoel de lift in werd geduwd, werd Leo geboren. Stil is het er nu. Stiller dan toen ik beviel in elk geval. Voor vogeltjes was het toen te koud.
 

Ook de suikerfabriek moest er aan geloven, de halve Grunobuurt werd opgeblazen, schoolgebouwen als de Pedagogische Academie aan de Korreweg, Het Noorderpoortcollege aan de bedumerweg of, aan de andere kant van de ring, fabriekshallen en een stuk bos. Allemaal weg. Ook het gebouw aan de dierenriemstraat, waar de afgelopen jaren het Leon van Gelder (VMBO), het Alfa college (MBO) en zelfs eens een Afrikaanse disco in was gehuisvest. De sloop daar is niet (alleen) bedoeld voor nieuwbouw maar er komt een heus park. Dat de groene fietsroute vanaf de kerklaan moet verbinden met de uitvalsweg richting Garnwerd. Strak plan. De slopers weten van aanpakken. Met enorme scharen wordt de school tot confetti vermalen en in grote containers geschept. Best indrukwekkend. En minder stil dan bij het ziekenhuis.

Waarom ik daar opnames van maak? Ach, weer 's wat anders dan homevideo's waarop kaarsjes worden uitgeblazen. Overal in de stad zie ik gaten. Of valt zoiets onder het kopje beroepsdeformatie? Net zoals zwangeren, of vrouwen met een kinderwens, alleen maar dikke buiken zien. Meestal valt het alleen op dàt er iets weg is, niet wàt er weg is. Een soort wegpakspelletje. Je weet wáár iets lag, of het rood, rond of klein was, maar toch kun je je het voorwerp niet herinneren. En als je het ziet, weet je het weer. Rare hersens.
 
Goed kijken.....

ogen dicht.......

Doe maar weer open.....

Wat ontbreekt er?

Als je stiekem tòch keek zag je dit:











Of dit:

Misschien is dit gebouw aan de Paterswoldseweg binnenkort ook wel weg. Nee, niet dat kolos van de Gasunie daar achter. Maar die glazen kist er voor. Waar eens Porsches werden verkocht. De digitale klok hebben ze al verwijderd. En de thermometer.   

Sommige voorwerpen mag je niet wegpakken. Maar nu speel ik vals. Want dat bordje, dat hangt in Haarlem.