Waar wil je naar toe?

Nou, naar Appingedam bijvoorbeeld.
Appingedam?
Ja, naar Appingedam.
Wat moet je dáár nu weer?

Wel, dat doet er nu even niet toe. De vraag is hoe je er kòmt. Met de auto is het geen punt. Pak de kaart, kies een rode, gele of desnoods witte weg. Check nog even of het mogelijk een drukke forensenroute is, of er een alternatieve route langs een woest of rustiek water loopt, schat afstand en snelheid, prik zo tijd van vertrek en klaar is Kees. Tweede, eenvoudiger mogelijkheid is het adres op de Tomtom intypen.

Maar wàt nu als je 's middags besluit: 'Kom, laat ik eens met het openbaar vervoer naar Appingedam gaan.' Het gele spoorboekje biedt geen soelaas. Als het nog in papiervorm verschijnt, heb ik de nieuwste versie niet. Ik ben dus aangewezen op 9292 ové.

Er gaat een trein èn een bus die kant op. Met een beetje geluk kun je op de anwb-site, googlemaps of desnoods via de knop 'bekijk wandelroute op de kaart' zien hoe ver een NS-station (of 'Arriva'-station) van je eindbestemming verwijderd is. Indien je uit alle macht de bus wilt vermijden is er de mogelijkheid om 'trein' aan te vinken (en ook veerboot, metro en dergelijke uit te zetten). Net als ik  besluit dat een bus waarschijnlijk handiger is, blijkt dat mijn eindbestemming te ver van de halte ligt. Want langer dan vijftien minuten lopen is kennelijk niet mogelijk. Er verschijnt iets van: 'Excuses voor het ongemak'. 

Net als onlangs bij de flappenhapper. Nee, geen flappentàpper, maar happer. Dat kan ook. Zorgvuldig stak ik mijn pasje in de gleuf en legde een stapeltje flappen in de opengesperde muil. Die hapte wel maar in beeld verscheen niet het saldo, maar een melding dat het geld 'uit veiligheidsoverwegingen' achter was gehouden.
Handig.
Kon twee weken duren. De bank nam mijn geld in maar stortte het niet. De deurwaarders waar het geld uiteindelijk heen moest, hielden kantoor naast het station van, precies, Appingedam. Had ik het geld daar ook gelijk heen kunnen brengen. Maar dat kan tegenwoordig vast niet meer. Geld bestaat alleen nog als het gedrukt staat. Niet als het gedrukt is, in je hand, tastbaar. Dan kun je er nog maar weinig mee. Alle betalingen gaan digitaal. Zelfs je eigen geld storten blijkt een probleem.

Zonder internet op zak begin je trouwens ook weinig. Want eenmaal in Appingedam -ik ging toch per trein, die kan tenminste niet afwijken van z'n route. Met de chipknip uiteraard- zag ik wel een hip incassobureau, maar er stond geen informatiebord meer op het station. Dat is, net als de Michelinkaart en het spoorboekje, vast iets uit de vorige eeuw. Ik word oud, mensen.

Maar waarom vertel ik dit eigenlijk? Want ik kwam waar ik wilde zijn en keerde huiswaarts per auto. De excuusbrief van de bank (en het geld) was na twee weken (zeuren) ook binnen en ik zit nu niet meer bij het Eemskanaal maar aan de Maas. In 'Hastiere-par-de-la' om precies te zijn. Bij Dinant.

Wat ik dáár nu weer doe?

Nou, met een blinddoek om naar appels happen die in een ligbad dobberen,
met biljartballen over het gras rennen,
een uit hout gesneden satire op het huwelijk uit de dertiende eeuw bewonderen
en met negen man in het pikkedonker dwalen door een kasteel om sardientje te spelen.
maar vooral krankzinnig lekker koken en eten
en de verjaardag van mijn moeder vieren,
vandaag.
Op 1 april.

Cultuur met Naomi Campbell en Lange Frans

'Ben ik al drie keer geweest.'
Ok, geen grafisch museum.
'Wat dachten jullie van het Groninger museum?'
'Ben ik al duizend keer geweest.'

Waarom toch een museum? Besmet door de Santenkraam wellicht? Ja misschien wel, maar het was ook museumweekend. Mocht je voor één euro cultuur happen.

We belden een vriendje. Zijn zus en ouders gingen ook mee.

'Hebben ze ook iets anders dan jurken?, vroeg Leo. Maar uiteindelijk vond hij die éne toch wel mooi..... of eigenlijk vond ie ze allemáál wel mooi. Die creaties van Azzedine Alaïa. Die kleding maakte voor onder meer Greta Garbo, Michelle Obama en Naomi Campbell.


Er hing ook kleding van Iris van Herpen. Of nou ja 'kleding'. Met zo'n jurk aan, lijkt een toiletbezoek me een hachelijke onderneming. Maar misschien hoort dat wel bij haute couture.

Wij zagen Naomi niet, die in december bij de opening was geweest. Wel die andere lange gast. Frans. Het weekend ervoor. Ik herkende een liedje van hem, toen ik mij terug haastte naar het houten huisje met een doosje boodschappen uit de campingwinkel onder mijn arm. Al lang blij dat ik me achter de pannen mocht verschuilen en niet tussen al die vijftigduizend paaseizoekende Slagharengangers in de rij hoefde te staan.

Maar de neefjes en nichtjes vonden het prachtig. In de Traumboot, Tomahawk en Thunderloop. Die hen respectievelijk verticaal of horizontaal centrifugeerde of over de kop liet gaan. En 's avonds? Wat te doen in een huisje zonder Wifi, zonder laptop en internetloze mobieltjes? Dan kun je alsnog chatten hoor. Geen punt. Kijk maar.


En dan is het paasmaandag en gaat het regenen en heb je het rijk alleen in een pretpark. Nog twee uur voor de trein vertrekt.

Moeten ze nog één keer in dat supersnelle draaiding
èn naar de zweefmolen
èn in de olifantjes,
en zelfs op de paardjes. Want 'dan hebben we alles gedaan.'

Snel snel nog even een foto.
Dag zus, dag tante, dag nichtjes!
Het was een reuze gezellig Paasweekend!








     

En het museum dan? O ja, dat was gister. Hadden we in een uurtje bekeken. Maakten we nog even zelf wat kunst. Het vriendje en zijn zus gingen met ons mee naar huis. Waar ze voetbalden en hagelslag aten in de zelfgebouwde hut.

's Avonds aan tafel zetten we onze eigen jurk op een attractie. Een Ninja op een pastakar.

Wat is er weg?

Het Martiniziekenhuis, waar Leo in 2001 werd geboren, gaat tegen de vlakte. Dat wil zeggen, de locatie aan de van Ketwich Verschuurlaan. Want het ziekenhuis zèlf heeft een nieuwe jas gekregen. Even verderop. Met veel licht en ruimte en glas en kunst. Of het er inhoudelijk op vooruit is gegaan weet ik niet. In die februarinacht kwam een lieve nachtzuster kijken hoe het moeder en kind verging. Ik vreesde dat ze het niet goed vond dat ik Leo bij mij in bed had genomen. Want alleen na goedkeuring van de drie andere kraamvrouwen had hij bij mij 'op zaal' gemogen. 'Het is zo koud, misschien moet hij een kruik' vroeg ik schuldbewust. 'Ach,' lachtte ze 'jíj bent toch zijn kruik.'

Een dag eerder, kermend bovenaan de trap, verzuchtte ik wie zo'n kwelling toch ooit bedacht kon hebben. Halsoverkop moest ik naar het ziekenhuis. De Groningse verkeersdrempels leken op slag een meter hoog. Met weeën in een auto is geen pretje. Een kwartier nadat ik in de rolstoel de lift in werd geduwd, werd Leo geboren. Stil is het er nu. Stiller dan toen ik beviel in elk geval. Voor vogeltjes was het toen te koud.
 

Ook de suikerfabriek moest er aan geloven, de halve Grunobuurt werd opgeblazen, schoolgebouwen als de Pedagogische Academie aan de Korreweg, Het Noorderpoortcollege aan de bedumerweg of, aan de andere kant van de ring, fabriekshallen en een stuk bos. Allemaal weg. Ook het gebouw aan de dierenriemstraat, waar de afgelopen jaren het Leon van Gelder (VMBO), het Alfa college (MBO) en zelfs eens een Afrikaanse disco in was gehuisvest. De sloop daar is niet (alleen) bedoeld voor nieuwbouw maar er komt een heus park. Dat de groene fietsroute vanaf de kerklaan moet verbinden met de uitvalsweg richting Garnwerd. Strak plan. De slopers weten van aanpakken. Met enorme scharen wordt de school tot confetti vermalen en in grote containers geschept. Best indrukwekkend. En minder stil dan bij het ziekenhuis.

Waarom ik daar opnames van maak? Ach, weer 's wat anders dan homevideo's waarop kaarsjes worden uitgeblazen. Overal in de stad zie ik gaten. Of valt zoiets onder het kopje beroepsdeformatie? Net zoals zwangeren, of vrouwen met een kinderwens, alleen maar dikke buiken zien. Meestal valt het alleen op dàt er iets weg is, niet wàt er weg is. Een soort wegpakspelletje. Je weet wáár iets lag, of het rood, rond of klein was, maar toch kun je je het voorwerp niet herinneren. En als je het ziet, weet je het weer. Rare hersens.
 
Goed kijken.....

ogen dicht.......

Doe maar weer open.....

Wat ontbreekt er?

Als je stiekem tòch keek zag je dit:











Of dit:

Misschien is dit gebouw aan de Paterswoldseweg binnenkort ook wel weg. Nee, niet dat kolos van de Gasunie daar achter. Maar die glazen kist er voor. Waar eens Porsches werden verkocht. De digitale klok hebben ze al verwijderd. En de thermometer.   

Sommige voorwerpen mag je niet wegpakken. Maar nu speel ik vals. Want dat bordje, dat hangt in Haarlem.