Wandert wordt premier

Midas bedoel ik dus, Midas Dekkers. Je weet wel, die beroemde bioloog. Eigenlijk heet hij Wandert. Wandert Jacobus. 

Waarom hij aan het roer mag? Nou gewoon, omdat hij er goede ideeën op na houdt. Zoals dat het een zegen is dat het economisch wat slechter gaat. Herstel, hij zei dat het voor de natúúr goed is. (hij begreep niet dat natuurorganisaties klagen dat ze door de crisis minder donaties krijgen, terwijl eigenlijk de vlag uit kan). Ook vroeg hij zich af waarom er eigenlijk vooruitgang moet zitten in die economie. Dat de aarde het al miljarden jaren uithoudt en economische systemen hooguit een paar honderd jaar, als het niet minder is. Hij zei nog veel meer moois, maar dat vergat ik, want ik hoorde dit alles, precies, op de radio. Die ik op mijn werk de hele dag op radio één afstemde. Ik wilde namelijk niemand zijn of haar pinksterrust verstoren. 

Vóór Midas waren er mensen aan het woord die vrijwillig met hun handen in de aarde gingen wroeten om vergeten groentes weer op de kaart te zetten. Letterlijk. Want veel verder dan chique restaurants kwamen de pastinaak en schorseneren niet.

Er was ook een item waarbij de vloer werd aangeveegd met ZZP-ers*. Ik kromp schuldbewust inéén. Ik en mijn soortgenoten zouden de markt verzieken door onder de prijs te gaan werken. Werkgevers ontslaan goed personeel om ze daarna als zelfstandige weer in dienst te nemen. Er worden dan geen premies meer afgedragen maar die ZZP-er klopt later wel weer aan bij de overheid. Ook het UWV kon geen goed doen, want die betaalt beginnend zelfstandigen een uitkering! Voor een half jaar! Schande! (Dat je die uitkering daarna zelf terug mag betalen, werd er niet bij gezegd. Ik spreek uit ervaring)

Bere-interessant, die radio. Vond ik. Concluderend kan men zeggen dat:

• Mensen graag vrijwillig -zwaar- werk doen.
• Door de ratrace in de bouw mensen elkaar kapot concurreren.
• Economische groei op den duur niet werkt.

Reden om het log dat dit weekend het internet niet haalde vanwege te lang en idioot, toch te plaatsen: We gaan de hele economie een loer te draaien. Tegen alle psychologische inzichten in (vrees niet, er komt nu geen preek om te consuminderen) Wie als loodgieter, groenteteler, schoenmaker of iets dergelijks werkt, berekent voortaan geen winst, maar verlies. Heb je ingekocht voor 100 euro? Dan verkoop je voor 10 % minder door. Gewoon, omdat je de prijs van 100 euro eigenlijk krankzinnig hoog vindt en je je doodschaamt om er -uit economische motieven- nog een paar procent bovenop te gooien voor de klant. ("Ja, mevrouwtje, alles wordt nu eenmaal duurder.")

Als we het massaal aanpakken, kan het werken. Elke week zakken we één procentje. Dan zitten we in twee jaar op nul. Alles is gratis. Er hoeft geen boom gekapt, geen inbraak meer gepleegd. Communistische luchtfietserij? Welnee. Alleen wel nog even bedenken hoe het moet met fossiele brandstoffen en beroepen die niet primair productief zijn. Vertalers, schoolmeesters, kunstenaars. Ach, die bieden op den duur ook gewoon gratis hun diensten aan, want de melk in de winkel, en de stenen voor hun huis kosten immers ook niks. En als je niks kan verdienen aan gaswinning in Alaska of op het wad, waarom dan boren?

Wie wil deze ideeën verder uitwerken? Kunnen ze in september worden geïntroduceerd. Door wie? 

Door een nieuw kabinet met Midas aan het roer -al zegt ie zelf niet zo'n 'politiek dier' te zijn. Mooie woordkeus voor een bioloog :-) Maar hij gaat dat natuurlijk niet alleen doen. Maar met Sheila Sitalsing bijvoorbeeld. Haar boek 'De kiezer heeft altijd gelijk' las ik nog niet, maar ze lijkt me een erg pientere vrouw met veel en brede kennis. Ook van de politiek. Nelleke Noordervliet mag ook aanschuiven. Want als je zo goed kunt schrijven kun je ook beleid maken, verkopen, uitvoeren. Op het ministerie voor kunst en cultuur misschien? Job Cohen moet ook weer terug. Zo'n oerdegelijke man kunnen we in Nederland gewoonweg niet missen. Helaas heeft ie net een nieuwe baan, las ik. In de hoek van justitie. Kan ie mooi nog wat ervaring achter de schermen in het veld opdoen. En in het kabinet op justitie dus.
 Ted van Lieshout mag er ook bij. Van websites (laten) bouwen heeft ie geen verstand (wat een drukte!) maar hij is van het goede hout gesneden, niet mediaschuw en vind nuance vast ook geen vies woord. Nebahat! Ik noem expres geen achternaam. Zij is die ándere Albayrak. Grappig wat wiki meldt: Ze was bezig met een foto shoot toen ik langs kwam en vanaf de fiets een paar foto's maakte zij vond het leuk de fotografe wat minder. En Arnon ook, ik mag zijn kop niet graag, maar dat lijkt me, met ingang van september, van ondergeschikt belang. Zou hij in een kabinet passen met eerder genoemden? Of toch Tofik? (gegeven googlesuggesties zijn onder meer 'geaardheid'), Emiel? Kathleen?   

De vraag is of deze tien mensen samen willen regeren.
Suggesties of meer namen zijn welkom.
Ik ben benieuwd.

*ondertiteling voor de Vlaamse lezers: Zelfstandige Zonder Personeel

Gatenzaterdag

  

Er zat een gat in de reddingssloep.

Daar kon je doorheen, naar de hut.

Naast Dikkie Dik was een yacht met een gat.

Twee handen er op, dan zag je het niet.
Ballen gooien in een gat,
kon je een gaaf zwaard mee winnen.
Een mekkerend lam langs de dijk, 
ontsnapt door een gat in het hek.
Een stok en een paal, nam ik mee van het wad.
Een slipper zat vast in de drab.
 
, 

   

 

Niet lezen, dit gaat over E-CO-NO-MIE

Muziek verlicht het werk. Dus luister ik tijdens mijn -bij tijd en wijlen enigszins geestdodende werk-, naar de radio. En mits ik geen hamerboor of zaagmachine ter hand neem, kan ik aardig volgen wat er door de verschillende dj's op Sky, Slam of 538 de ether in wordt geslingerd. De muziek wordt afgewisseld met een belachelijke hoeveelheid reclame, die, ondanks mijn standvastigheid als facebookloze zonderling (Nee, nee, nee, ik zit niet op FB!), speciaal op mij schijnt te zijn toegesneden. 'Beter boekhouden!', 'Goedkoper tanken!'.

Als ik al dat geram en geblaat dan beu ben, stem ik in de loop van de middag af op radio 1, de nieuws- en sportzender. Achtergronden, interviews, voorgenomen plannen in de politiek....zo blijf ik een beetje bij. Echter, steeds vaker bekruipt me het gevoel dat er alleen aan paniekvoetbal wordt gedaan. Ik kan zo zelden een spreker betrappen op een visie voor een wat langere termijn. Alles moet worden gevat in één zin of slogan, uitsluitend bedoeld om lezertjes, luisteraars, kiezertjes te scoren. 'Targets halen', heet dat geloof ik in economische termen. Want dáár gaat het de laatste tijd wel over. Over economie. Wat dat ook zijn moge. 'Geld rondpompen' of zo?

Neem nu het wereldnatuurfonds. Dat heeft zich kennelijk ook doelen gesteld, want de stem van één of andere geile presentator (milieu moet vooral sexy zijn) zegt, of liever gezegd beveelt de luisteraar dat hij NU iets moet doen aan het weghalen van eieren van.... van... ja om wat voor arm beest in de Stille Zuidzee gaat het eigenlijk? Met een sms van slechts twintig cent sus ik mijn geweten door het redden van een ei! Kan ik weer rustig slapen. En morgen weer naar de winkel snellen voor de laatste laarzen, handtas of ander verzinsel dat de zinnen prikkelt zodat die verrekte economie blijft draaien.

Wat stoort mij daar nu aan? Waarom wind ik me eigenlijk zo op? Het is al zo warm. Sheila Sitalsing, briljant columniste van de Volkskrant, legt in haar stuk 'IJsbeer' van woensdag 23 mei haarfijn uit hoe dat werkt met de hypocrisie in ons handelen als het om 'natuur' gaat. 'De buurman moet niet alleen de crisis betalen, we zien ook graag dat hij vaker de auto laat staan. Dan kunnen wij doortuffen en zeggen dat we het afschuwelijk vinden, van die ijsberen', besluit ze het stuk. Op de voorpagina ermee!

Een week eerder schreef Grunberg in dezelfde krant een stukje over 'wilskracht'. Hij haalt een interview aan met Roy Baumeister, een psycholoog die zou hebben gezegd dat het in het leven om intelligentie en zelfbeheersing gaat. En dat je van die twee alleen zelfbeheersing kunt vergroten. Waar wilskracht voor nodig is, zodat men driften als seks en agressie kan onderdrukken. En -nu komt het- economie wordt als vijand van deze wilskracht genoemd. Economische groei bestaat bij de gratie van consumenten die zich niet kunnen beheersen!

Grunberg noemde, naast de economie, ook 'de cultus van de authenticiteit', waarbij alle emoties in de openbaarheid moeten, als vijand van die wilskracht. Emoties zouden, net als toiletbezoek, een privéaangelegenheid zijn. Die onderdrukt dient te worden. Ik weet het niet hoor. Ik vind het wel fijn om te beseffen dat ook de koningin moet poepen. Het is een soort troost en het vermindert, mits het het hele scala aan emoties betreft, juist de afgunst. Teveel positieve emotie wakkert die afgunst en daarmee de economie juist aan. Willen we die weer op gang helpen, dan is het zaak om vooral de illusie van het groenere gras, de betere seks, de lievere echtgenoot, schattiger kindertjes en de dikkere auto te cultiveren. Want we willen net zo, of nee, nòg lekkerder, meer, luxer en beter eten, wonen, neuken en rondrijden dan de buren.

Dus, beste mensen, pimp je facebookprofiel zodat het geluk er van afdruipt! Zwijg over die slaande ruzie, je obstipatie gedurende die verre reis en schrijf vooral niet over die kindertjes die je het bloed onder de nagels vandaan halen. De beursgang van facebook past perfect in dit straatje. Een bedrijf dat niks maakt, niks produceert, maar kapitalen waard is, omdat het kan inhaken op onze jaloezie, onze driften, ons onbeheersbaar koopgedrag. 

Is dit angstwekkend? deprimerend? Niet getreurd. We hebben in elk geval het idéé dat we ons leven zelf in de hand hebben. Het is immers ónze hand die op die muis klikt? En niet God of 'Big Brother' waar George Orwell ons in 1949 met zijn boek 1984 voor waarschuwde. (Over lange termijn visie gesproken).

Ach, en dan is er altijd nog muziek. Die kun je zelf maken, op de radio beluisteren of is, na een paar muisklikken, te vinden op joetjoep. Ik wilde een link naar een liefdesslaapliedje. Maar om het melancholische walsritme van Francesco de de Gregori's buonanotte fiorellino te beluisteren, moet ik me eerst door een commercial heenwerken. Van een andere, modernere musicus, David Guetta. Hij maakt geen reclame voor zijn nieuwste cd, maar laat zich dik laat betalen om de elektrische auto van Renault aan de man te brengen. -Nerd wordt op sleeptouw genomen door enorme stoot.-
Sex sells.
Driften.
Je weet wel.

Slaap lekker.

Lecce, gianduiotti en baci

Wat gebeurt er als je een zevenjarige foto's laat maken van de mooiste barokstad van Il Salento? Dit:

De datende mama

Het is één uur 's middags. Ik ga te laat komen, zoals gewoonlijk. Tijdens het wegwerken van een laatste weekendwas, sms ik dat ik er aan kom. Hij is per trein uit de randstad gekomen. Met de auto haal ik hem op bij een vriendin in een dorp boven Groningen, waar hij logeert. Er is geen plan. Alleen een date.

Ik gris mijn jas van de kapstok, zwaai mijn rugzak over de schouder (moest ik misschien niet toch een handtas meenemen? Nee,... het is geen nette meneer) en dender de trap af. Hé, de buurvrouw heeft de krant in het portiek gelegd. Die ook maar meteen meenemen. Uit mijn achterbroekzak peuter ik een giro-envelop, waarop het adres staat gekriebeld. Terwijl de Tom-tom opwarmt, kan ik nog even koppensnellen: 'Griekenland en de run op spaartegoeden, Grunbergs column gaat over 'glijmiddel' en helemaal bovenin, op de voorpagina, staat een kleurenfoto van een bekend babykoppie. Het is één van de rotjes. 'Mamablogs om jaloers op te worden' staat er naast het hoofdje. Straks maar 's verder lezen wat Aaf Brandt Corstius daarover te melden heeft.

Het navigatiesysteem is klaar voor gebruik maar weigert mij de weg te wijzen naar het oord dat ik intyp. Geen gps signaal. Het is midden op de dag en mooi weer. Zolang ik mijn schaduw achterna rijd komt het goed. Drie keer doorkruis ik het gehucht ('àls je te laat komt, doe het dan góed', was het devies van mijn leraar psychologie) alvorens de weg te vragen aan de postbode. Die kent niet alleen de juiste straat, hij wijst me ook het huis van mijn bestemming. In een dorp gebeurt niets ongezien. Ik zwaai naar een schoffelende man, kinderen doen tikkertje op het kerkhof en na wat heen en weer steken met mijn klusbus ben ik waar ik moet zijn. Mijn date stapt in. Ik zag hem één keer eerder. Een hand, drie zoenen. 'Wat gaan we doen?, waar gaan we heen?'

Per mail had ik gekscherend geopperd om te gaan wadlopen of salsadansen. Maar hij leidt me, turend op de kaart, naar Appingedam, waar een heus hippiefeest aan de gang is. Eigenlijk wilde ik hem de beroemde hangende keukens laten zien. Maar de gepimpte volkswagenbusjes en visboer met indianenveer, ogen ook inheems. We praatten over de Linge, de Dieze, kamperen in de VS, de kurfürsten, de Keileweg, Afghanistan en kloostermoppen. We zitten op het terras in Ewsum, waar ik ooit werkte met een dikke buik, en waar vergeten groentes worden gekweekt. We passeren een plaatselijke motorcross en bewonderen de kerken van Leermens, 't Zandt en Westerwijtwerd. Of was het de oostelijke 'wijtwerd'? Soms mis ik een zin of twee. We duwen dikke deuren open en klimmen met een kop thee een krakende trap op. Een tikkend uurwerk slaat vier uur. Boven in de klokkentoren is geen mens. Het is er donker. We verlaten de kerk.

Eenmaal terug in de stad, blijkt dat mijn 'we zien wel'-aanpak niet altijd werkt. De voorstelling van Theater te water, ("over relativering, maar vooral over hartstocht, verlangen en liefde..."), aangemeerd aan de prachtige Hooge der A, is uitverkocht. En even later staan we beteuterd voor de dichte pui van het filmhuis aan de Poelestraat, dat jaren geleden verhuisde naar het Hereplein. Ik ben er met mijn hoofd niet bij. We komen te laat voor de laatste film. We drinken koffie op een terras aan het water. Naast ons zit een stel Fransen. Hij is geen voetbalfan, want terwijl het meeste manvolk zich in de kroeg om een groot scherm schaart, pluist mijn date geduldig de uitladder na. Veel meer dan wandelen doen we niet. Maar het bier vloeit rijkelijk, het patatje oorlog smaakt goed en ook de kermis blijkt, mits in goed gezelschap, best leuk.

En op zondagochtend, tussen de gebakken eieren en het versgeperste sap, gaat het gesprek gewoon verder. Daarna trekken we voldaan een sprintje naar het station. Het zit mee dit keer, het perron staat vol mensen. Precies 24 uur nadat ik hem ophaalde, zwaai ik hem weer uit.

Als ik weer thuis ben duik ik in de krant waarin Aaf de loftompet steekt over mamablogs. En dan vooral de ecologische thuisblijfmoederblogs. Want ze knutselen en koken zo leuk. Ze hebben een schare volgelingen en plaatsen foto's van vergeten groenten en zelfgemaakte kleding. Dat wil iedereen. Aaf heeft het over 'diep-jaloers' en een 'internationale beweging'.

Ik deed dat ook eens. In mijn vorig leven. Thuisblijven. En aubergines wecken, kaas maken, sokken stoppen en zelfs kalveren met mijn hele arm uit een koeienkut trekken. Ik genas geiten met mastitis en verjoeg springbeestjes uit de moestuin met natuurlijke brandneteldrab (stinken!). Ik at mijn varken (Maria Rosa) in worstvorm en werkte eigenhandig konijnen, duiven en kalkoenen de diepvries in. (Met eufemismen kan men het aaibaarheidsgehalte van 'ecologisch' aardig opkrikken. Shockeren is immers niet des moeders. Want dat, moeder, was ik in dat vorig leven ook al) Maargoed, met die kunde kan ik nu dus niks meer. Hoewel ik het jagen soms niet kan laten. Op een papiertje in mijn broekzak staat "5 punten. Dingemans schiettent"

Aaf maakt er geen geheim van dat de jaloezie ook haar treft. Ze werd onlangs geïnterviewd op de radio. In verband met haar pas verschenen boek over het moederschap. Over de kinderen die ze kort na elkaar kreeg, haar jong verloren moeder en haar beroemde vader, die dat schrijven over privézaken maar matig vindt. Mme ZsaZsa, één van de genoemde mammabloggers, legt haar keuze voor het thuismoederen uit als had ze 'geen ambitie'. Maar een alinea later is ze in de wolken omdat ze een Zeer bekende Vlaming, van de Belgisch bestsellerlijst heeft gestoten. Ambiteus madammeke. Gelukkig maar, ook moeders is niks menselijks vreemd. Ze voegt er later nuchter aan toe dat ze ook ontzettend saaie dingen meemaakt. Maar dat ze daar niet over blogt. Wegens oninteressant.

Maar soms hè, lieve lezer die hier om de hoek kijkt, sòms is ook wat wèl interessant is, toch geen waardig blogvoer. Zoals dat verhaal wat hierboven is weggevallen, daar tussen dat stukje over de charme van de kermis op zaterdag en het zondagse ei met sap. Daar waar nu de foto's van die scheur in die zerk en dat opwindmechanisme van het klokkenspel staan. Stel je voor zeg. Staan er straks jaloerse volgers op je stoep. Of zo.

P.S. Aaf haar eigen dagelijks column ging over "een tijdloos document over drie ultieme levensbehoeften: voetbal, eten en moederliefde". Ze besluit met een handige tip van voetbalmoeder Sneijder. Die geleerd heeft de knop om te zetten en zichzelf uit te zetten. Aaf, naar eigen zeggen ook samenwonend met iemand die voetbal als ultieme levensbehehoefte beschouwt (en die ze leerde kenen op haar werk) gaat ook op zoek naar die knop. Arme Aaf. Ik hoop voor haar trouwe volgers, waaronder ik ook mezelf schaar, dat 'werk' (lees: 'schrijven') nog lang tot haar eerste levensbehoeftes mag behoren.
Kan ik haar blijven volgen.

Kinder op de weg

Vrijdag zag ik haar voor het eerst, deze dame met enorme derrière, één kindje op haar ene arm, ander kindje half hangend aan haar andere. Blote vrouw met blote kindjes. Alle drie met gouden haren. Verder zijn ze groen, groot en van brons. Het staande kindje wijst, de blik van de moeder staat op oneindig.

'Mooi', dacht ik. Mooie plek ook. Op de hoek zit een verloskundigenpraktijk, verderop de kinderopvang en -grappig toeval- mijn eigen moeder woonde ooit op deze kruising, waar toen nog geen rotonde was. Als zeventienjarige studente. Ze vond dat haar kamer aan de rand van de stad lag. Dat lag hij toen waarschijnlijk ook. In 1958. Nu niet meer. 

Ook dacht ik: 'Wat vreemd dat dit beeld me niet eerder is opgevallen. Hoe lang zou het er al staan?' Kort, zo bleek gister, toen ik, in een poging het weinig vrolijke weekend van me af te fietsen met een tochtje naar de pizzeria waar mijn grote zoon werkt, strandde bij 'Het Paleis'. Het voormalig scheikundig laboratorium. Alwaar open huis was. Fantastische plek. Nieuw ingevuld, met vooral ateliers. Maar ook met woningen en er schijnt zelfs een heus hotel in te zijn! Nooit eerder geweest. Ik hoorde Klezmermuziek, zang, er waren workshops ....... en, om twaalf uur dus, de Onthulling van Kinder. Die ik miste.

Vanmorgen reed ik er opnieuw langs, op weg naar mijn werk. En zag dat een fietser moest uitwijken voor een vrachtwagen met oplegger. Het ging nèt goed. Al snel verzamelden zich nog meer fietsers, die boos van alles naar de truckchauffeur riepen. Maar dat hoorde ik niet.
Toen ik er even later wéér langskwam, met mijn auto vol hout, stond er een Jumbo-vrachtwagen stil op de rotonde. Vast weer een ongeluk. Een motoragente hield de wacht. Ze liep mijn kant op.
Shit.
'Ja, ik weet het mevrouw, ik mag zo niet rijden, maar ik heb mijn imperiaal niet mee, en het hout was te lang om achterin de doen, dus ik dacht, voor zo'n klein stukje, ik moet dáár om de hoek zijn.' Als ik er 'Ik zal het nooit meer doen', bij had gezegd, was ik vast alsnog op de bon geslingerd. Maar ik zweeg op tijd en mocht doorrijden.  

En toen ik deze maandag voor de derde keer over de rotonde moest, op weg naar de garage, zag ik twee weggebruikers met elkaar in gesprek over de schade. De fietser toonde de inhoud van zijn rugzak; een statief en camera, de automobiliste tuurde ernaar, staand naast haar auto, die midden op de weg stond. Zou hij een foto van het nieuwe beeld hebben willen maken?

Drie ongelukken....op één dag! Verderop, aan de kop van de Korreweg, schijnt de gevaarlijkste kruising van Nederland te zijn met veertien ongelukken (met gewonden) in drie jaar. Maar misschien mag deze rotonde binnenkort met de eer gaan strijken. Zeker nu er Kinder op straat staan.

Ik dropte mijn auto bij de garage, overhandigde de sleutel met een blik van, 'laat me deze reparatie niet al te veel kosten alsjeblieft' aan de monteur en voldeed aan mijn sociale verplichtingen door een babbeltje met hem te houden over... het verkeer natuurlijk. Hij hield een pleidooi om auto's helemaal maar te weren uit de Groningse binnenstad. Het leek me een vooruitstrevend plan. Zeker voor een automonteur. Want, laten we wel wezen, die ongelukken komen natuurlijk niet door Kinder op de weg, maar door auto's. Misschien moet ik mijn klusbus eens wat vaker thuislaten.

De reparatie duurde langer dan gedacht. Dus liep ik na mijn werk de hele Korreweg af. Bij wijze van avondmaal at ik een shoarmabroodje, deed boodschappen en, wat hoorde ik toen? Toen ik zojuist veilig het zebrapad bij de met verkeer dichtgeslibte rotonde was overgestoken?
Geen vloekende fietsers,
geen schurend blik,
maar kinderstemmen!
In de bosjes.
Waar kinderen speelden.
Die ik niet zag.
  
Morgen rij ik weer langs Kinder. Mette Bus.

Zeeegel eten

Hoe het met de schrijfwijze van dit beestje precies zit, weet ik niet. Maar ik leerde vorige week wèl hoe je het kunt opeten. Voorzichtig vastpakken, opensnijden, groene drab weggooien, zonodig beetje uitspoelen en dan de oranje glibberstukjes eruit lepelen. Of, bij gebrek aan bestek, eruit 'pinken'. Want veel vlees heeft het dier niet. Leegslurpen mag ook. Zo leerde S. alias Olijf ons.

En het stoerste was, dat mijn nèt nog geen achtjarige zoontje, met S. meezwom om het beestje te vangen. Op dat rotseiland daar. Of, nou ja, 'vangen'. Bij gebrek aan een mes stak S. een lepel bij zich. Waarmee ze de zeeëgel van de rots haalde. Voor de kust van Lido Conchiglie.  (schelpenstrand). Waar het wel wat op een paradijs leek. Of wat ik me daar dan bij voorstel. Wel sneu dat S. toch een paar stekels in haar voet kreeg. 

Maar ze hebben ook pizza, in dat paradijs. Met rucola, ham en dikke repen Parmiggiano bijvoorbeeld. Kost bij 'Gallipoli Antica' slechts €4,50 en is heerlijk. Die zee-egel trouwens ook. Al dan niet met streepje of trema. Smaakt een beetje naar zoute zalm.

En die oranje eetbare binnenkant, dat schijnen de voortplantingsorganen te zijn. In vijf stralen. Net als bij de zeester. Waar het familie van is.
S, dank je wel voor de zeeles.
En voor de egel natuurlijk.