woensdag 20 juni 2012

Rápido, el árbol de los cuentos, progreso


Y entonces mi parte de la moto y yo realmente no sabía era que yo tenía, parece a mí, que tal vez podría echar un vistazo no tienes de lo que es un escándalo el borde de la quiebra."

Zoiets zei hij, tegen niemand in het bijzonder, maar waarschijnlijk in de microfoon van zijn mobiel. Geluid van schrapend metaal overstemde hem. Toen sleepte hij zijn fiets, of wat daar van over was, de stoep op, zette het ding in het fietsenrek en, macht der gewoonte, op slot. Ik kon hem niet verstaan, het ging me te rap. Rap? dat komt natuurlijk van rápido.... nóóit bij stilgestaan, wordt me de titel voor dit logje toch zomaar in de schoot geworpen! Goed, ik verstond er dus geen jota van. Of 'gota', zo je wilt.

Die bici (als je die drie keer door googletranslate heenloodst, wordt het vanzelf een 'moto', ach nou ja, tweewielers, whatever) of in dit geval dus eenwieler, die staat daar nu al een tijdje, inmiddels voorzien van een rode sticker, zodat de gemeente weet dat ie weg mag. Best een zielig gezicht. Nog zieliger lijkt het me om te zien hoe die Spanjaard er doorzakte. Doe je mee aan één of ander uitwisselingsproject, krijg je een spoedcursus Groninger studentenleven in de vorm van veel bier en veel fietsen, zak je zomaar door je achterpoten. Kan gebeuren. Shit happens. Sucede.

Wat ik niet snap is waarom er nu wc-papier aan die fiets hangt. Ook op de fietsen ernaast. De vorige keer dat ik papel higiénico door de lucht zag vliegen was in Buenos Aires. Toen ik, samen met mijn toen twaalfjarige zoon, op de tiende verdieping van hotel Ushuaia naar beneden keek. Het was bloedheet op die laatste dag van 2003.  Op één januari zou de zomervakantie beginnen. Eerst zag ik wat papiertjes uit een raam vliegen. Even later volgden hele dossiers en op het balkon naast ons werden rollen wc-papier als serpentines in de lucht gelanceerd. Binnen de kortste keren lag de hele straat vol papier. Ik ben er nooit achter gekomen waarom dat was. Wie het weet mag het zeggen.

Wel weet ik dat ik op diezelfde reis mijn eerste schreden zette op het pad van de digitale schrijverij. Papierloos. Ik deed in Argentinië zoveel rare, nieuwe indrukken op die ik wilde delen, dat ik in elk internetcafé als een bezetene alles neertypte en de verhalen met één muisklik naar enkele lezers aan de andere kant van de oceaan mailde. Vreselijke Spaanse toetsenborden (de Duitse zijn ook een ramp). Drie jaar later ontdekte ik de charme van een blog. Waar tot voor kort geen hond kwam lezen. Langzaamaan kroop ik uit mijn schulp en kwamen er meer mensen lezen. Maar na zo'n 260 logjes, waarvan er 180 zijn gepubliceerd, tienduizend pageviews en 300 reacties verder, is het mooi geweest.

Misschien dat ik de aantekeningen over een Argentijns bejaardenhuis en vliegend toiletpapier eens kan uitwerken. Of de avonturen die ik beleefde in Iran, vier jaar geleden. Waar ik per ongeluk een paar vrouwen van een hurkplee joeg en een ijsje kreeg van een taxichaufeur in Teheran die keihard 'the Wall' van Pink Floyd draaide: "We don't need no education, We don't need no thought control. 

Hoewel, deed ik dat niet al? En zonden de uitgevers aan wie ik mijn verhaal liet lezen, het niet allemaal keurig retour? Kan ik misschien toch beter mijn Spaans bijspijkeren. Ter voorkoming van wartaal als hierboven. Wordt ik ook niet meer uitgelachen door Spaanse obers als ik de rekening, la cuenta, wil betalen, maar in plaats daarvan om een verhaaltje, el cuento, vraag. Of was het juist andersom? Ik kan weer accordeon gaan spelen, dwarsfluit, Farsi leren, actief worden in de politiek, mentor worden bij het 'School's coolproject'. Er is veel. 

Hoe dan ook, zes jaar is een mooie tijd voor 
handdoeken en ringen, het breien van einden en het zetten van punten. 

Het is nu de langste dag van het jaar. Heb ik mooi nog even tijd om af te kicken richting zomer. Het rookloos leven lijkt me dit keer ook te lukken. Hoewel het nicotineduiveltje nog altijd daar is en de verhalenboom (el árbol) al was geworteld voordat ik mijn eerste puberale sigaret opstak. Maar, zoal Mercedes Sosa, alias la Negra (ik zag haar life in de jaren '80 in Amsterdam, haar optreden in Groningen in 2009 ging niet door, ze overleed een maand eerder), zingt: "Y así como todo cambia, Que yo cambie no es extraño" En als alles verandert, is het niet vreemd dat ik verander.

 













Creo que a eso le llaman progreso. 
Dat heet volgens mij vooruitgang.

5 opmerkingen:

  1. Houden alle leuke schrijvers nu ineens op met bloggen? Wat moet ik als lezer dan??

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hiernaast rechts in de kantlijn staan ook nog lezenswaardige bloggers hoor, Rianne.
    En zolang er geen blogafkickmethodes zijn, moet ik maar wat aan zelfmedicatie doen, nietwaar? Geen cold turkey hoor, maar af en toe een schrijfpauze kan geen kwaad lijkt me.
    Ik liet mijn oa lidmaatschap ook al verlopen. Minder Mac, meer zon :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Effe iets anders gaan doen, tot de schrijfkriebels weer toeslaan, waarom niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jammer dat je stopt!
    Ik blog vrolijk verder :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wel, ik ga je blogje missen. Het duurt even voor je van die blogs vindt waar je automatisch (zonder blogfollowlink) naar terugkeert. Die van jouw as er zo eentje. Dank daarvoor. Take care !

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je hier komt lezen! Nog leuker als je laat horen wat je er van vindt.