Stem second love

Morgen is het zo ver. Dan mogen we weer een rondje inkleuren op dat enorme vel vol namen. Daarna onze creatie dichtvouwen en stiekem in een gleuf laten glijden. Want 'niemand mag het zien'. Maar intussen doen landelijke politici wel hun stinkende best om er voor te zorgen dat je hun vakje inkleurt. Zoals Samsom bijvoorbeeld.

De imagoschade die hij opliep na zijn scheiding bleef volgens mij beperkt. Ja, hij had bij de vorige campagne ietwat te veel gedweept met zijn familie en hij was bij enkele gelegenheden al eerder gesignaleerd met 'een ander'. En nu is hij gescheiden. Zo lang hij er geen vechtscheiding van maakt zal me dat verder een zorg zijn.We zijn per slot niet in de VS maar in Nederland.

Zowel de 'family-man' spelen én er tevens een bijslaap op nahouden, dát kan natuurlijk niet, want het is hier óók geen Frankrijk. Die mogelijkheid zag ik trouwens in geen enkel commentaar voorbij komen. Het zal de tijd wel wezen, de jaren zeventig liggen al een tijdje achter ons.

Sterker nog, de huwelijksmoraal lijkt anno 2014 -voor de buitenwereld- groter dan ooit. Zo groot, dat er politici zijn die menen dat een radiocommercial die vreemdgaan promoot, zou moeten worden verboden. Want dat is aanzetten tot, ..... ja, tot wat eigenlijk? Hier wordt zelfs de term 'bijna misdadig' gebezigd.

Beide opschuddinkjes heb ik niet van begin tot eind gevolgd. Maar de SGP-jongeren die het overspelige spotje wilden verbieden hebben vast bakzeil moeten halen, want ik hoorde de boodschap zondag (ai) weer. Het was dit keer in tweeën geknipt. Je kent ze wel, van die reclame waarbij je eerst lekker wordt gemaakt, en dan, na een intermezzo van een compleet andere boodschap, er weer aan wordt herinnerd dat dit je laatste kans is op 'die sexy auto', 'die lage rente of, in dit geval, de mogelijkheid om er naast je huwelijk nog een 'minnaar of minnares op na te houden. Zo'n 'geknipt' spotje leidt in verkiezingstijd tot een apart soort radio:

(zoetgevooisde vrouwenstem): "Ben jij gelukkig getrouwd?
-korte stilte-
(zelfde vrouwenstem) "Ik ook"
Vervolgens spreekt Samson over de noodzaak van werk, zorg en andere belangrijke thema's
en daarna wordt je verteld waar je terecht kunt voor een tweede lief.

Twee keer liefhebben, ná of náást elkaar, is dus schijnbaar niet verboden. Twee keer stémmen is dat wel. Bij de vorige verkiezingen was er gedoe over 'samen in één hokje'. Bij gehandicapten bijvoorbeeld. Of kinderen die met mama mee het hokje ingingen. Dit keer wordt elke poging om kiezers te helpen om bij volmacht te laten stemmen, als 'ronselpraktijken' bestempeld.

Wat ik tegenwoordig kies?
Wel, ik ben weer helemaal braaf tegenwoordig.
Geen escapades meer links of rechts.
Maar kiezen voor wat dichtbij is.
De kleur van je eigen nest.

Ik zou zeggen:
Maak dat hokje morgen maar mooi rood.
Da's de kleur van de liefde.
En die bevalt prima.

Een eigen vakantiehuis in maart

Zaterdag 1 maart. "Verhuizen" stond er in mijn agenda. Dat had ik daar zo'n twee maanden eerder in geschreven. In een poging enige houvast en richting te geven in mijn zo chaotische, volle leven. De weken ervoor stond er, tussen de sportwedstrijden van de kinderen en klussen voor klanten in, allerlei zaken die aan dit 'verhuizen' vooraf hadden moeten gaan. Niet alleen 'vloer leggen', 'gordijnen hangen' en 'hoogslaper timmeren ' maar ook  'muurtje metselen', 'deur afhangen' en natuurlijk de nodige regelzaken.

Van die klussen kon nog lang niet alles worden weggestreept, maar, zoals gezegd, het opschrijven was bedoeld als richtlijn. Ik ben er de persoon ook niet naar om slaafs alles na te leven wat er in mijn agenda staat, en er was verder ook niets of niemand die mij dwong om dat 'verhuizen' als harde deadline te zien. Maar het stond er wel. Dus deed ik het maar.

Ook al was de CV lek, had ik nog geen koelkast of fornuis en kon elke voorbijganger dwars door mijn huis heen kijken wegens gebrek aan enige vorm van stoffering.

Het was krokusvakantie. Door het extreem mooie februariweer hingen de meeste krokussen al weer slap en uitgebloeid met hun kopjes naar beneden, maar daar trokken de scholen zich niks van aan. Die bleven gewoon dicht. Naast 'verhuizen' stond er ook met grote letters 'mamaweek' in mijn agenda. En er is geen moeilijke formule voor nodig om te weten dat waar 'mamaweek' en 'vakantie' elkaar kruisen, er van enige serieuze vorm van werken weinig terecht komt.

In combinatie met zorgtaken is verhuizen ook niet echt handig, maar het komt wel tegemoet aan mijn obsessieve gedachte dat zo'n verhuizing toch vooral pedagogisch verantwoord moet zijn. Kinderen moeten het proces vooral 'meemaken'  'meebeleven' en de kans krijgen om zich het nieuwe huis 'eigen te maken. ' (Ja, Lehti, daar lul je je weer mooi uit. Bij gebrek aan een serieuze vorm van planning, doe je nu net alsof er een wijs doordachte filosofie achter zit. Is die agogische opleiding toch nog ergens goed voor.) 

Met grote zoon Frans waren de gemoederen weer eens hoog opgelopen zodat elkaar (nog) minder zien geen slecht plan was (een geïnteresseerde poging tot het tonen van interesse hoe het met zijn eigen zoektocht naar een huurhuis stond, werd vanuit zijn bed beantwoord met een gepikeerd "Je kunt toch ook gewoon 'Hallo' zeggen"). Zoon Leo vertoefde een week in Barcelona met zijn team (Vóór het uitzwaaien had ik een bedroefd, geblesseerd kind aan mijn rokken hangen dat tot overmaat van ramp zijn trainingsspullen vergat in te pakken zodat zijn vrienden bij de verzamelplek verbaasd vroegen: "Huh, heb je maar één tas bij je?". Het was goed geweest als anderen zijn voorbeeld van 'compact pakken' hadden gevolgd, want de zestig mensen, met gemiddeld drie koffers per persoon, pasten niet in de bus. Wat er met die bagage gebeurde weet ik niet, net zo min als ik wist of en hoe laat zoonlief in Spanje aankwam en of zijn tranen waren gedroogd. Toen ik na drie dagen van onbeantwoorde smsjes toch maar eens een medemoeder belde, kromp ik schuldbewust ineen: "Heb jij nog helemaal níets van Leo gehoord???! Ik skype élke dag met mijn zoon. Andere ouders klagen zelfs dat er te weinig foto's op facebook verschijnen".

Ai, nu stond nu vast te boek als ontaarde moeder. Er drong zich een beeld op van een groep pubers die elk half uur hun moeders een update gaven van hun exotische maaltijden, terwijl Leo stilletjes in een hoekje wachtte tot zijn moeder zich ook eens zou melden. Maar ja, zijn oplader had hij natuurlijk thuis laten liggen*)  

Hoe het ook zij, de twee grote zoons waren even uit beeld. (met 13 jaar valt de middelste toch lastig meer onder 'de kleintjes' te rekenen) dus zat ik met de verhuizing en de zorg voor kleine Kees (9) wel een beetje lastig. Te meer omdat er niet alleen geen meubels of gordijnen waren, ook de verwarming deed het vaker niet dan wel en zat ik ook nog zonder tv, internet en dergelijke eerste levensbehoeften. 

En nu wordt ik gebeld door een klant wiens huurder zit opgesloten in haar eigen huis.
Of ik ook tijd heb om de huurster te bevrijden.

Het staat niet in mijn agenda.
Laat ik dat dan maar even gaan doen.

Wordt vervolgd.

Een kerk voor communisten

Er werd verwezen naar Noord-Korea, de Sovjet-Unie, er werd gesproken over een ontmoeting met een Griekse priester in een kibboets in Israël, over Indonesië, over de Spaanse burgeroorlog en de huidige dreiging in de Oekraïne. Het was weer werelds. Maar in de kerk was het wit. En op leeftijd. Ik vermoed dat ik met mijn 43 jaar een van de jongste aanwezigen was. Maar dat mocht ook. Aangezien het boek dat hier op 5 maart werd gepresenteerd vooral ging over 1940-'45, in het bijzonder het communistisch verzet uit die oorlog. Over CPN-ers die ook na de machtsovername van Hitler in 1933 al verzet hadden gepleegd en zich sterk maakten om Duitse vluchtelingen op te vangen. In de oorlog werden veel van hen opgepakt en vermoord en na de oorlog ontbrak het voor de overlevenden vaak aan erkenning. Die oorlog is nu lang geleden, maar nog niet lang genoeg om de nabestaanden en betrokkenen, waar ik woensdag tussen zat, een traantje weg te laten pinken.

De presentatie werd ingeluid door zigeunermuziek (Zigane), en door een uitvoering van 'Wij zijn de veenbrigade' (Moorsoldaten). Het doet wat militaristisch aan, maar aangezien ook ik ben opgegroeid in een rood nest, bezorgde het me toch warme herinneringen. Het lied bleef de hele dag in mijn hoofd zitten.

Max van de Berg, commissaris van de koning in Groningen, zelf geboren in 1946, reikte het eerste exemplaar uit aan de dochter van Wolter Wolters, actief in het Communistisch verzet in Groningen. Wolter Wolters kwam in 1942 om in Neuengamme. Zijn nu bijna honderdjarige dochter was de laatste die sprak. In de A-kerk.

Later op die dag zat ik aan tafel met de vader van de neven van de auteur. Hij vroeg wie er nu zoal geïnteresseerd kon zijn in het communistisch verzet uit de tweede wereldoorlog. Ik vertelde over wat ik die middag had gehoord. Dat kennis van de geschiedenis net zo onmisbaar is als taal en rekenen. Omdat het ons inzicht verschaft in denkpatronen. Omdat het ons iets leert over uitsluiting op grond van afkomst of overtuiging. En dat zo'n oordeel funest kan zijn. Ook voor de generaties die volgen. En dat het durven kijken en zien van verbanden en zelf verbanden durven leggen met de huidige wereld, bijdraagt aan het moreel besef. 

Geschiedenis is niet wat wij uit boeken leren, maar vooral wat zich buiten afspeelt. Bij mensen, onder mensen, wat wordt gezegd maar vooral ook waarover wordt gezwegen. Het boek was mede gebaseerd op interviews uit de jaren tachtig met oud CPN-ers die in het verzet hadden gezeten. Zij zijn inmiddels overleden.

Na afloop was er koffie en cake en aan de enorme rij die zich vormde bij de verkoop, kon ik opmaken dat de presentatie geslaagd was. Dat doet deugd.

Ik kocht het boek niet. Mijn bijdrage zal zijn dat ik, nog meer dan voorheen, mijn kinderen zal proberen te leren om zich zelf een beeld te vormen van wat er om hen heen gebeurt. Om goed te kijken, te luisteren en te (willen) zien en weten. Om zelf te oordelen, niet op grond van de groep waar ze bijhoren, of hun ouders, of waartoe ze anderen menen te moeten rekenen, maar op grond wat je zelf waarneemt.

Het indelen in groepen maakt de wereld misschien wel overzichtelijk, of simpel, maar het verdelen in 'mijn en dein' geeft ook strijd en leidt tot oorlog.
Op schoolpleinen, in Groningen maar ook op de Krim.




'Fascisme, dat nooit meer' is actueler dan ooit.