Ze was gewoon zo groot

Met een hint naar het fenomeen 'geboorte' in mijn vorig logje zou de beste lezer kunnen denken dat hier nu een sappig geboorteverhaal volgt. Niets is minder waar. Het gaat hier om stoere mannen met laskappen, niet over persweeën en kraamtranen. Over staal en spuiters, niet over postnatale tranen. Maar met een beetje fantasie is er toch enige gelijkenis.


Ook deze boreling was nog kaal en hulpeloos. Vanmorgen was ik één van de toevallige voorbijgangers die haar mocht bewonderen toen ze in de sluis werd getrokken en geduwd. Indrukwekkend schouwspel. Naar haar gewicht durf ik niet eens te gissen. Maar allemachtig wat was ze groot. In de sluis paste het wel, maar op de foto kreeg ik haar maar moeilijk helemaal in beeld.

Ze werd geboren op 7 juni 2014 in Groningen geboren en S.S.Maria Theresa gedoopt.
Degenen die jou maakten mogen best trots op je zijn.
Behouden vaart!

Over baby's en bier

Vijf emmers latex smeren we weg. In de verte klinkt een sirene die me doet denken aan een Amerikaanse politieserie. Maar het geloei sterft niet weg, heeft tussenpozen. Mijn stagiaire helpt me uit de droom: het is geen ambulance maar een hijskraan. Ze zijn aan het bouwen bij het Forum. Je weet wel, dat multifunctionele gebouw dat miljoenen meer kost dan geraamd en dat het daarom altijd goed doet in de kroeg: 'Belachelijk dat er voor het maaien van veldjes/ ophalen grofvuil/ boeven vangen/ ouderenzorg/ losse stoeptegels geen geld is, maar dat de gemeente -doe mij nog een biertje- voor zo'n lelijk/ zinloos/ duur forum wel geld heeft.' Dat forum had zijn diensten al bewezen nog voordat er een paal in de grond stond. Met een gemeenschappelijke vijand (de grote boze overheid) stijgt de saamhorigheid met sprongen.

Zo bezien zou je die Isis ook bijna de Nobelprijs voor de vrede willen geven. Israël gaat opeens met de Arabische wereld en de VS flirt met Iran. Maar ik loop weer eens harder dan mijn lieve lezer kan bijbenen. We houden het vandaag dichter bij huis. In Groningen om precies te zijn. 

Waar het gister trouwens niet over dat beruchte forum ging, toen ik zelf in de kroeg zat. Of eigenlijk ervoor, op het terras. Genietend van de laatste zon en een koud Amsterdammertje. Maar over de bijter. En wat de andere aanwezigen daar nu van vonden. Want, zo zei de man op het bankje naast mij, iedereen vond daar toch wat van?

De vrouw tegenover me meldde ons de tussenstand van Portugal-Ghana en Amerika-Duitsland. Daarna boog ze zich schuchter over twee geparkeerde kinderwagens. Ze prees plichtsgetrouw de kwijlende kale koppies en ging gauw weer zitten. De verse ouders straalden en nipten van hun bier. Hun blije baby's droegen namen als 'Ties' of 'Mees' of iets ander yuppigs.

Toen de babygluurster naar het toilet ging, klapte haar vriend uit de school. Jazeker, ze verwachtten een kindje!. 'Was dat niet eng' en 'Hoe gaat dat dan?', aan de vragenstroom van de aanstaande papa leek geen einde te komen. 'Nee', vond zijn vrouw bij terugkomst, 'hij had het niet mogen zeggen, want ze was pas negen weken'. Toen hij even naar binnen ging om bier te bestellen, deed ze haar beklag over dat hij nog rookte. Stoppen viel haar zwaar.

Haar man zette haar een glas fris voor, nam zelf een slok gerstenat en stak een sigaret op. Toen vertelde hij over zijn moeder, zijn vroeggeboorte en waar hij zelf was geboren.
Dat wordt nog een hele bevalling, die zwangerschap.


De zon stond laag boven de huizen. De stellen wisselden verhalen uit over draagzakken en doorslapen, ziekenhuizen en knuffels. Ook de barvrouw schoof aan en vertelde over haar angst om te bevallen. Ik stelde haar -ouwe doos dat ik ben- gerust en haalde de legendarische woorden van mijn zus aan: 'Het is inderdaad zo dat het voelt alsof je wordt opengereten van je kruis tot aan je tenen, maar dat ben je alweer vergeten als dat warme, pasgeboren kindje op je buik wordt gelegd. Kinderen hoef ik echt niet meer, maar een bevalling zou ik zo nog een keer doen'.

De barvrouw nam nog een flinke teug.

Toen ging de zon weg.
En ik ook.

'Het Forum is bedoeld als algemene ontmoetingsplek voor bewoners en bezoekers van de stad Groningen.

(Dit wordt geen forum maar de megarotonde bij de Bedumerweg)

Onthoofd

Een man loopt rond in een slaapkamer. Het bed is onopgemaakt. Er staan nachtkastjes. De man trekt een laatje open. Gluurt er in. Doet het weer dicht. Er worden pakken op haakjes uit een kast gehaald. Op het echtelijk bed gedrapeerd. Niet echt gesmeten. De man stelt vragen aan een andere man. Die antwoordt. Over wat voor werk hij doet.

Ik zou weg moeten kijken. Dit wordt erger dan ik in een gecensureerde horrorfilm te zien krijg. En het is echt. Het moet echt lijken. Net zo echt als de plas bloed waar mijn goede vriend Roberto vorig jaar in stierf en waarin zijn vrouw hem vond, mijn zelfgekozen zusje. Die haar volwassen dochter uit alle macht buiten de schuur, het plaats delict probeerde te houden. Om haar de aanblik van haar vermoorde vader te besparen.

Er zijn meer mannen. Ze praten dezelfde taal. Vraag en antwoord. De bevraagde man laat zich blinddoeken. Nog een paar beelden van kleding die uit een kast wordt gehaald.

Is het in Karbala? De stad waar mijn Iraanse gastvrouw in 2009 heen wilde, maar wat haar kinderen haar uit haar hoof hebben gepraat. Irak zou te gevaarlijk zijn.  

Opeens wordt de man besprongen. Van achteren. Naast de open kast. Vanaf het bed. Ik zie geen gezichten. Bewegingen suggereren het doorsnijden van een keel. De kijker ziet geen doodstrijd. Wel het resultaat. Het hoofd dat zojuist over zijn werk vertelde, ligt nu bebloed tussen zijn eigen benen. Het levenloze lichaam ligt op zijn buik.

Hopelijk krijgt zijn familie deze beelden nooit te zien.


Dit verhaal heeft geen kop en geen staart.
Dat hebben zulke beelden niet.

Een groen WK

Wat te doen zonder tv bij het WK? Gekweekte stekjes uitzetten natuurlijk! Probleem hierbij is echter dat in de bestaande perkjes de tomaat landjepik doet met de aardbei en de kool de radijs wil imponeren. Hoog tijd om opnieuw wat tegels uit de tuin te wrikken ten behoeve van nieuw groen. Geen sinecure met een gesneuvelde spade. Iedereen die wel eens tegels heeft verwijderd uit een strak bestrate tuin, weet waar ik het over heb. Kutklus.

Maar met behulp van wat wilskracht en flink vloeken krijg je ze wel klein. Da's trouwens ook een optie, de boel gewoon stukslaan. Net als ik gister met een muis deed, die me met bloeddoorlopen oogjes smekend aankeek terwijl mijn schattige huisleeuw hem terroriseerde. Hij kroop weg achter de munt en 'pets' daar kreeg het weer zo'n klauw. Piepend hopste het halve beest weg. Ik had mijn kat Isis moeten noemen. Een crimi op de buis is prima, maar als ik buiten in de zon geniet van thee met koekjes, hoef ik niet op de eerste rang te kijken hoe een muis wordt afgetuigd. Ik gaf hem dus de genadeslag. Niet met de schep, die was immers stuk, maar met een paal.

Na het versjouwen van de tegels en het verwijderen van het zand, (waar laat ik in vredesnaam al dat zand dat onder de tegels vandaan komt? Op een bult? Neuh, mijn kinders zijn de zandbak ontgroeid. Met een beetje pech wordt het dan een kattenbak) heb ik nu een mooie kuil. Waar nieuwe aarde in moet. Die er niet is. Naar het tuincentrum mag niet meer want ik heb te veel op om nog achter het stuur te kruipen. (Wie dacht dat bierdrinken is voorbehouden aan bankhangende oranjefans heeft het mis. Ha!)

Maar het is hier koopavond en de buurtsuper heeft sinds kort aarde in zakjes te koop. (nooit gedacht dat ik me daar nog eens schuldig aan zou maken: aarde in plastic!). Op straat is het uitgestorven, ik fiets midden op de weg en verheug me op het gebroederlijk met andere voetbalhaters langs de schappen zwalken. Zulks schept een band. Wat een simpele blik al niet kan zeggen: 'He makker, jij ook op de vlucht voor het oranjegeweld? Ja, dat zeggen we natuurlijk niet hardop, uit angst voor verkettering, maar wij begrijpen elkaar, jij ook sterkte thuis.' Maar ook in de Coop is men niet veilig: oranje kassières, oranje mandjes. Dat doen ze trouwens het hele jaar door! 

Met de nodige stuurkunst wandel ik met honderd liter tuinaarde op mijn bagagedrager weer huiswaarts. Even later staat de rucola, de radijsjes, komkommer, courgette en basilicum met hun malse steeltjes in de volle grond. Af en toe wordt ik opgeschrikt door een oorlogsschreeuw uit één van de omringende huizen. Verderop in de straat gaan een paar dronken jongens balletje trappen in de rust. Het klinkt zo opgetogen dat ik bijna denk dat Nederland voorstaat.
Mijn vriend appt: 4-1!
Toch niet voor Nederland?! sms ik terug.

Tja, daar kan de zelfs de grootste oranjeontkenner niet voor wegblijven. Ik fiets naar hem toe, plof op de bank, trek nog een blikje open en ik moet toegeven, dat vijfde doelpunt was wel mooi.

De volgende wedstrijd zitten we met mijn aardbeien achter de tv. Moet ie alleen wel nog even worden aangesloten.

Bart en Murat

Moe van kinderfeestje, basketbalwedstrijd en verkeerd ingeschatte kilometers die ik op de fiets afgelegde  -allemachtig wat is Groningen groot- zit ik eindelijk in de trein. Naar Amsterdam. Helaas ben ik de dikke weekendkrant vergeten.

Als ik wakker word van een diepe dut, waarbij mijn hoofd gelukkig niet is weggezakt op de schouder van de zonderling die naast me zit, rennen er twee peuters door het gangpad. De één is blond, de ander getint. 

Ik denk aan het artikel dat ik gister las, waarbij een lezer zijn beklag deed over het gedrag van zijn kleine mede-passagiers, die niet stil zouden kunnen zitten en over hun ouders, die hier niks aan doen. De inzender, zelf ook vader, zou zijn kinderen nooit mee in de trein nemen. Gemiste kans, zo zei ook de krant. 

De blonde probeert contact te maken:

"Kijk dit is een deur, 

Daar kan je door", 

"Ga's opzij", 

"Ben jij een meisje?"

De donkere vindt het prachtig maar verstaat hem denk ik niet. Hij steekt zijn tong uit, wijst wat. Misschien is hij het gewend om niet te worden verstaan en houdt hij daarom zijn mond. Ze rennen vrolijk achter elkaar aan. 

Een paar coupe's verder klinken wat aanzetten tot vermaningen naar de peuters. 

Bart zet een fles aan zijn mond. Murat kijkt aandachtig toe. "Wil je ook?" vraagt Bart. 

Murat knikt. Bart houdt hem de fles voor. Murat lurkt er aan. Een sliert slijm komt er achteraan. 

In Amersfoort stap ik over. Murat zwaait. 

In Duivendrecht zwaait ook Bart me uit.  

Ik heb de krant geen seconde gemist. 

De Flames en de brandweer

Dit ving ik vanmorgen op bij de klas van Kees:
'Spannende wedstrijd, hè'
'Helaas konden we er niet bij zijn'
'Ja, de kaarten waren al in tien minuten uitverkocht'

Toen hoorde ik scores die onmogelijk van een potje voetbal konden zijn, en waagde het er op: 'Eh, pardon, mag ik iets vragen, gaat dit soms over basketbal?'

'Ja, we hebben gister gewonnen tegen Den Bosch!'

'O, Shit'

Gauw gaf ik Kees een zoen en laveerde tussen andere ouders door de school uit. Pijnlijk besefte ik hoe ik nu die ene ergerlijke ouder was die niet groet omdat ze steeds op haar schermpje tuurt. Maar het moest.

Onder het luiden van de Martiniklokken belde ik mijn eigen aanstormend talent (die wars is van social media en bij mij geen tv heeft) en hoorde door zijn mobiel de vogeltjes in de tuin. Gelukkig.

Leo: 'k  wou net wegfietsen, stuurde je een sms of je me wil afmelden voor training, heb last van me kuit' 
'O, balen. Ja, zal ik doen. Maar weet je wel dat Gasterra Flames gister heeft gewonnen!'
'Je moet nu Donar zeggen.'
'O, ja, nou ook goed, Donar heeft de beker en is kampioen. Wat het verschil is weet jij vast wel.'
'Echt? Cool!'

Pff, net op tijd. Het arme kind volgde tot voor kort de NBA op de voet (dat is ook met een grote oranje stuiterbal, maar dan in de VS) en trok verbaasd zijn wenkbrauwen op als ik niet wist wat een 'lay-up', 'rebound' of 'second dribbel' was. Ik schaam me nergens voor, maar voor de bescherming van mijn kind ga ik door het vuur. Straks blijkt hij als toekomstige Lebron James, als enige van niks te weten.

Maar stiekem was ik toch blij dat hij vanavond niet vroeg of hij naar de Grote Markt mocht voor de huldiging. Hij had vorige week zelf de krant al gehaald met zijn eigen 'Grote Markt moment'. Met zijn grote broer. Terwijl hij wachtte om samen met de juffen tweehonderdtachtig rozen uit te delen aan zijn boertje Kees en diens schoolgenoten. Die de wandelvierdaagse liepen. Na een broodje shoarma met veel sambal, op de trappen van het VVV gebouw, speelden we twister met studenten.

Later kwam de brandweer met loeiende sirenes langs de wandelaars gescheurd. De fik in het VVV-gebouw was gauw geblust. En toen ging de brandweer vrolijk mee spelen. 

Vanavond bekeken we de foto's op 112 online.
En daarna gingen de broers buiten voetballen.