Gratis klustip voor thuisblijvers

Een vriendin, schoonheidsspecialiste, vatte eens het plan op om haar vakkennis te delen in een  vrouwencentrum. Waarom niet? Het delen van kennis met mensen die -in haar geval vrij letterlijk- aan je lippen hangen is leuk. Maar haar collega zei: "Ben je gek geworden? Straks weet iedereen hoe je met een klosje garen je snor kan epileren, dan kunnen wij wel inpakken!"
Ze hield het bij het geven van danslessen. Ook leuk.

Ook ik gaf eens een cursus. Niet over gezichtsontharing maar over kitten en pluggen en deuren. Doe ik binnenkort wellicht weer. Maar waarom zou je simpele oplossingen voor dagelijkse ergernissen voorbehouden aan een select gezelschap van tien vrouw? Dat kan ook hier. Bespaart de blogcursist voorrijkosten. Of een verdwaasd rondje door de bouwmarkt.

Doe het zelf, doe het samen...
Geen punt......
Jippiejajajippiejippiejee
Dat zeg ik...

Je deur klemt. Al jaren. Steeds meer. Aan de onderkant natuurlijk. Bijschaven lukt alleen als je de deur er uithaalt. Da's ook zo wat. Drempel van natuursteen wil ook niet lager. Lastig. En ach, je huisgenoten zijn intussen gewend aan duwen, of trekken, of liften van die deur. Maar dan. Op een dag. Als zij een uurtje de deur uit zijn, doe jij dit toverklusje! Eeuwige roem zal je ten deel vallen. En het kost niks.

Let op. Het gaat om de volgorde. Klussen is wat dat aangaat net koken.

Zet de deur open. Draai de schroeven van de scharnieren die in het kozijn zitten (die in de deur laat je mooi zitten) en paar slagen los. Zo: Eerst het onderste scharnier. Accuboor mag, maar doe voorzichtig. Voor je het weet draai je de kop van de schroef en ben je nog verder van huis. En test vooral vooraf de maat van het bitje. De ene kruiskop is de andere niet. Zie je het verschil niet? Kijk hier. Voor pz (pozidrive) schroeven alleen pz bitje gebruiken. En op een torxschroef niet met een imbussleutel gaan prutsen. 'Vast is vast' en 'passen is passen'. Bijna bestaat hier niet. Niet eigenwijs doen. Het is per slot vakantie.

Als de schroef is dichtgeverfd. Even uitkrabben loont altijd. Grip is de hoofdzaak. Dan draai je de kopjes er een klein stukje uit. Het gaat vooral om het bovenste en onderste scharnier. Om die zeg maar te 'lossen'. Drie millimeter is genoeg.

Gedaan?
Dan draai je nu alles weer vast. Nu juist éérst de drie schroeven van het bovenste scharnier. Goéd vast. En daarna pas de andere twee of drie scharnieren. Van boven naar beneden werken.

Opgelost!


Je vraagt je af waarom de deur nu wel goed sluit?
Als je het tot hier hebt volgehouden met lezen, kun je dat misschien zelf wel verzinnen.
Anders bel je mij voor uitleg.
En als het niet is gelukt ook.
Geen voorrijkosten.
Wel uurloon.

Geërfd gereedschap

In haalde na mijn werk een kratje bier. Met mijn werkkleren nog aan mag dat. Ik was niet de enige. Er reden nog twee klusbussen met mij weg van de winkel. Even later keek ik met een bordje pasta op schoot en een lauw pilsje naar het prachtige 'van Bihar tot Bangalore'.

Het viel me op dat Jelle weinig intonatie in zijn stem had. Maar dat komt vast doordat ik neutrale nieuwsbrengers ben ontwend. Neem nou Philip Freriks, die toevallig vanavond ook op de buis was, maar dan niet om het nieuws te lezen. Toen hij dat nog wel deed, hoorde ik soms met plaatsvervangende schaamte hoe de grootste rampen bijna enthousiast werden gebracht: 'Het dodental blijkt inmiddels te zijn opgelopen tot wel honderdvijftig'. Alsof het om een klassement in de Tour ging!

Maar alles went. Dus als Jelle op neutrale toon vertelt dat er niemand is aan wie hij kan vragen over de opstand en slachting van 2002 in Gujarat, 'Behalve aan die koe daar', dan moet ik 'terugwennen'. Al kijkend vroeg ik me af of er destijds van die onlusten hier iets op het nieuws was geweest. Kan me er niets van herinneren. Misschien waren we hier druk doende met het nog verse 9/11 en daaropvolgende oorlogen. Of nee, toen daar een politicus werd vermoord. Ene Ehsan Jutri om precies te zijn, en met hem nog honderden anderen omkwamen bij brandstichtingen in de moslimwijk, waren wij druk met onze eigen politieke moord. Op Pim Fortuyn.

Genoeg getreurd. Jelle bracht ook goed nieuws. Over dat in India steeds meer vieze dieselgeneratoren plaatsmaken voor zonnecellen en windmolens. Omdat dat goedkoper is. Dat dankzij de beheersing van het Engels er vanuit India mensen worden gebeld. Van de VS tot Australië. En dan niet alleen wanbetalers waar achteraan moet worden gebeld. Nee, er kwam ook een vrouw aan het woord die blij vertelde dat ze in opdracht van een Australische man uit de bouw, een Japanse dame voor hem op internet had opgesnord. Waarbij ze zich, tot het moment van contact leggen, voordeed als de Australiër. Andere vrouwen verdienen geld met 'rent-a-whomp', als draagmoeder. Of mannen staan twaalf uur per dag met hun voeten in het waswater lakens op de rand van een bassin schoon te slaan. Om bijvoorbeeld geleend geld voor de bruiloft van een zus terug te betalen.

De wereld is groot. In India bouwt men windmolens, zoekt men huwelijkskandidaten voor westerlingen of is men op zoek naar gerechtigheid na opstanden die, onder het toeziend oog van de politie, inmiddels al meer dan twaalf jaar geleden plaatshadden. Zo zei een spijtoptant bij diezelfde politie.

'Het individu is de kleinste minderheid. Een volwaardige democratie beschermt ook diens recht op vrijheid.' Zoiets zei hij. Ik vond het mooi gezegd.

Daar dacht ik aan.
Toen ik in mijn mailbox las:


Lehti, de gereedschappen uit de nalatenschap van Z. staan voor je gereed.  

Onder de trein streetballen

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben gek op Groningen. Ik hou van het kletspraatje op de markt, het wachten voor de vele open bruggen of omrijden voor het zoveelste stuk ringweg dat op de schop gaat. Van de vleermuizen achter huis en landmuizen in huis. Van de Grote markt, het Overwinningsplein, de Dondersgang en Kleine Snor. Van de vele festivals waarvan de beat verraad waar ze plaatsvinden.  Maar sommige dingen vind je nu eenmaal alleen in Amsterdam.

Wat dacht je bijvoorbeeld van een streetbasketbaltoernooi onder een station. Of, nog gekker, óver een vierbaansweg ónder een voetbalsstadion doorrijden? Allemaal daar bij de ArenA. Met twee hoofdletters A. Dat had iets te maken met het bezet zijn van 'de Arena'. Zoals hier gespeld. Maar eigenlijk is het gewoon Bijlmer, hoor. Wat op haar beurt dan weer last heeft van een plakkerig slecht imago.

Soms waan je je even in Buenos Aires, in die voetbalgekke wijk la Boca, die ooit vooral bekend stond om de hoerenkasten en nu toeristische trekpleister is en bakermat van de tango. Het kan verkeren. Maar de associatie van dit stukje Bijlmer -Zuid-Oost van mijn part- met la Boca had ik vooral vanwege de gevels, waar je boven al die kleurtjes de thuisbasis van Ajax kan ontwaren.

Of wat dacht je van zwemmen in die wereldberoemde rivier waar de stad naar werd vernoemd? Zomaar tussen de bootjes. Of een fiets die in de zon verandert in een huis. Of fietsen op een boot die een huis blijkt en waar fietsen verboden zijn. Of tussen de Hispaniola's en Italiani in de metro naar Gein rijden. Alles kan, daar in Amsterdam.

Waar ik gister vertoefde met zes jongens. Zij sporten en ik keek. En was hun chauffeuse. Ik reed ze zelfs naar het strand. Nee, dat was nou weer niet in Mokum. Maar in het Friese land. In Lemmer om precies te zijn. Waar de zon zakte en de frieten smaakten.

Zes opeengepakte Groningse sardientjes zongen op de terugreis 'Een hele mooie dag'.
En dat was het.

Dag Amsterdam, dag Friesland, wij zijn weer fijn terug in Groningen.
Waar vissen uit de lucht vallen. Met slakken.

Weer 's wat anders dan kat met muis in huis.
En ook best bijzonder toch?

Dat mag niet van mijn bewindvoerder

'Mevrouw, mevrouw!'
Tot mijn verbazing heeft de vrouw die me na het afrekenen achterna loopt lege handen.
Een door mij vergeten pakje boter was dus niet de reden om mijn aandacht te willen.
'Meende u dat? Wat u daarnet zei?'


Verward probeer ik terug te halen wat ik er even te voren, wachtend in de rij, uitflapte. Het thuis vergeten boodschappenlijstje zoemt meer door mijn hoofd. En of het droog zal blijven bij de BBQ en of ik de container van de buurvrouw al buiten zette en of ik genoeg stokbrood heb. . . .


'O, dát! Ja, natuurlijk! U kunt 'm zo van me krijgen. Anders gaat ie toch weg. Ik wacht wel even totdat u klaar bent met afrekenen. Of ik vraag aan mijn kinderen om 'm even bij u in de bus te doen.'
'Nee, dat is niet nodig. Ik heb verder niks nodig. Ik loop wel even met u mee. Als u dat tenminste niet eng vindt.'

Wachtend in de rij bij de super, had ik vanuit mijn ooghoek haar beteuterde gezicht bij de lege krantenbakken gezien. Impulsief bood ik haar mijn krant aan. Ze had schaapachtig teruggekeken met een blik van: 'Wat mot dat mens?' Schuchter had ik mijn boodschappen gepind en het was het voorval acuut vergeten. Maar zij niet.

Zodra we mijn tuin binnenstappen steekt Leo (14) haar met een stralende lach zijn uitgestoken hand toe. Kees (11) blijft verdiept in zijn boek en het ronddartelende vriendje helpt me met de boodschappen. Met het stokbrood nog onder mijn arm vis ik de Trouw van de bank. Dankbaar en vol ongeloof loopt ze met haar krant in haar hand richting huis.

Vier uur later zijn de gasten naar huis, de jongens in bed en is de barbecue gedoofd. De kat komt thuis met een muis. Terwijl ik in het schemerduister de broccoli en sla van het oprukkende slakkenleger red. Dat zich bijna onhoorbaar tegoed doet aan mijn verse groente. Ik denk aan wat ze zei. Toen we, zij lopend en ik met de fiets aan de hand, naar mijn huis wandelden. Haar ouders lazen altijd twee kranten. Konden zich dat veroorloven. Ook zelf leest ze hem graag. Vooral in het weekend. Soms krijgt ze er eentje cadeau in de stad. Zegt dan altijd eerlijk naar die jongelui, dat ze echt geen abonnement neemt, hoe graag ze het ook zou willen. En ze twijfelt of ze dan ook de echte reden moet noemen:
Dat het niet mag.
Van haar bewindvoerder.

Griekenland op wijkniveau.