Brie, bors.ten en een stijve nek

Het verplegend personeel vraagt of ik in het vervolg op de BEL wil drukken. Of harder wil roepen. 'Want', zo vervolgt de woordvoerster 'We hebben het ook wel eens over àndere patiënten.' Ze krijgen een stijve nek van me, als ze zich steeds maar moeten omdraaien. Ik beloof beterschap. Ik zal ze voortaan, van drie meter afstand, oppiepen. Zodat zij rustig kunnen doorgaan met het naar binnen werken van hun avondprakkie, het doornemen van de laatste soap of het bieden op vakantieveilingen via internet. 'Patiënt' is een ruim begrip.

 

Het rare is dat er ook gewoon twee lége stoelen in hun roddelhok staan, met vrij zicht op de balie en wie zich daar meldt. Maar daar vandaan kunnen ze het tv-scherm natuurlijk niet zien. Ik zal rekening houden met hun stijve nek. Er belt een vriend op die in de buurt woont. Of Keesje en ik zin hebben in een bord macaroni? Maar Kees hangt vol met draadjes en plakkers en kan niet weg. Hij krijgt een heerlijke ziekenhuishap. Als hij indommelt, ga ik toch zelf nog even weg voor een bord pasta (in plaats van me scheel te betalen in de bedrijfskantine). Ik piep het braaf door naar de verpleging. Ze zullen op Kees letten, het maakt hen niet uit hoe lang ('Hè hè', zullen ze denken, 'Eindelijk is dat mens 's weg').

Als ik na ruim een uur terugkom, slaapt Kees nog steeds. Maar hij heeft zich omgedraaid en de sensor voor zijn neus ligt nu ònder hem. Los en verbogen. De stijve-nek-zuster is verbaasd want: 'Ze is zojuist nog wezen kijken'. Morgen zal de arts wel zien hoe lang 'zojuist' geleden was, als het kaartje met gegevens wordt uitgelezen en er 'zojuist' één lijntje mist. Het is niet anders. En het is geen ramp.

Het uittesten van de computer vond Kees trouwens vet cool, toen bleek dat hij met het bewegen van zijn ogen of door te snorken met zijn neus, de lijnen die op het scherm verschenen kon 'besturen'. Scheel kijken was helemaal lachen. Een soort REM (rapid eye movement) race-spelletje. Met hemzelf in de hoofdrol.

Als we een dag later voor de zoveelste keer met de trap en de lift naar de zenuwenafdeling gaan (en voor de afwisseling steeds weer een andere trap en lift uitproberen) wordt Kees aangesproken met 'Robocop'. Even later hoort hij 'Je lijkt wel een kerstboom'. Goh, jongens, hoe lollig! Ik snap het wel hoor, die lift is normaliter natuurlijk saai en stil en zo'n kind is een mooie aanleiding om een praatje te maken. Maar toen er een man met een klompvoet binnenkwam, zei er niemand: 'Tjee, net een hockeystick zeg, dat pootje van u.'

Terwijl mijn robocopje opnieuw wordt gescand, lees ik in de wachtkamer over bedrogen weduwes (knap hè) in 'Anoniem' , 'Waarom sex met jezelf zo goed is' in 'Quote' en in 'Vrouw' kan ik er achter komen 'Of naturisme iets voor mij is'. Met een special 'Shoppen in stijl' bereidt de 'Tina' dametjes in spé voor op hun aanstaande koopverslaving. De puzzel op de speeltafel oogt twee keer zo oud als de arts. Maar dat zegt weinig over de kwaliteit van puzzel of arts.

Ik krijg trek en ga nu toch maar naar de ziekenhuiskantine. Er ligt nog één lekker broodje brie in de vitrine. Met rucola. Voor me staan drie witte jassen in de rij. Ik schat dat hun schoeisel een factor vijf duurder is dan dat van de gemiddelde patiënt. De vrouw van het trio laat haar blik over de koeling gaan en zegt, met een stem als die van Beatrix, 'De keuze is reuze' (Lees een 'g' waar de 'r' staat). Na te hebben afgerekend, tuurt ze langdurig op haar bon, waar één euro te veel schijnt te zijn aangeslagen. Het verweer van de verkoopster; 'Maar de kassa gaf het aan', maakt geen indruk. Ze krijgt haar geld -zonder excuses- terug. Eén arts kiest vóór mij het laatste broodje brie.

Een collega spreekt hen aan. Ze heeft kaarten voor de 'duizend-borsten-beurs'. (Heb ik dat goed verstaan? Ik wil ècht niet meeluisteren, wil alleen maar wat eten). De brieman zegt niet naar de borsten te zullen gaan: 'Ik heb niet voor niks radiologie gestudeerd' (waar is het verband?). De collega geeft niet op: 'Waarmee kan ik u overtuigen?'. Maar hij is onvermurwbaar: 'Er zal niemand van onze afdeling komen'. Ik kies een bolletje met kaas. Zodra het drietal buiten beeld is, hoor ik dat de man wordt uitgemaakt voor 'ouwe zeur'. Laat het broodje hem goed smaken.

Na het onderzoek lopen Kees en ik voor de zoveelste keer langs de stijve-nek-verpleegsters (niet kijken, niet luisteren, Lehti!). 'De andere patiënten', waarover ik niks mag horen, blijken dit keer 'groene of blauwe accessoires' (kleur van hun kussens op de bank? welk behang past het best bij hun man?). Als we in Kees' kamer zijn, piep ik hen op bij de balie. Vanuit het roddelhok klinkt een verveeld: 'Kamer acht heeft ook gedrukt.'
De arts-assistent bestudeert mijn papieren. Van andere afdelingen weet ze niks. Waar die zich in het ziekenhuis bevinden ook niet. En of andere afspraken voor Kees op dezelfde dag zouden plaatsvinden, daar gaat ze niet over. Wie daar wel over gaat, wordt me niet helder. Hij zal later deze week moeten komen. Of ìk daar bij moet of mag zijn weet ze niet. 'En u kùnt natuurlijk nu al een toestemmingsbrief voor een second opinion tekenen, maar', voegt ze er eerlijkheidshalve aan toe, 'de ervaring leert dat zo'n brief tegen de tijd dat ie nodig is (over een week) vaak al zoek is.'

'Een lastig iets hè, de logistiek in zo'n ziekenhuis', zeg ik begrijpend. 'Nou en of', beaamt de arts-assistent. Ze richt zuchtend haar blik ten hemel.

Als we tegen vier uur weg mogen, zeg ik tegen Kees dat hij nog even dag moet zeggen. Ze zitten met de rug naar hem toe. Als ik hard 'TOT ZIENS' roep, keren ze zich om.

Even later fietst Kees vrolijk over het zonovergoten dak van de parkeergarage. Morgen mogen we weer piepen.